PARA KAY NANAY ( Ode to my Mom)

Hindi biro ang mag dala ng bata sa sinapupunan ng siyam na buwan..
Inalagaan ko ang aking sarili sapagkat sa akin nakasalalay ang buhay mo.
Makalipas ang mga buwan, malalagay ang isang paa ko sa hukay
Darating na ang araw na ang sanggol na iniingatan, IKAW yun, ay akin nang iluluwal.

Aarugain KITA sa lahat ng aking makakaya at sa lahat ng aking lakas
Hindi ko alintana ang dibdib na papangit sapagkat alam kong kelangan MO ng gatas ng ina
Ang gabi-gabing pagpupuyat sa paghehele, pagkanta, pagsayaw, minsan paghahalu-haluin ko pa
Minsan din yukyuk na ulo sa antok kasi ayaw naman ayaw MO pang matulog..

Ang panandalian nating paghihiwalay dahil sa ako’y nasa trabaho ay malaking bigat sa dibdib ko
Mahirap mawalay kahit sandali dahil hindi ko makikita ang iyong mumunting pagtawa, ang pag ngiti mo,
Pag uwi ko, gusto ko’y kalong ka agad, akap, titignan ang mukhang nakakapalis ng pagod
Hahagudin ang iyong pisnging kay lambot, matang kay lamlam.. gutom ko ay akin nang limot..

Sa mga panahon na ikaw ay may sakit, nais koy umiyak at akuin ang iyong nararamdaman
Hindi bale ng ako na lang, wag lang ikaw. Hindi ko kayang makita kang nahihirapan.
Babantayan kita sa iyong pagtulog. Hindi bale ng ako’y mapuyat
Gusto ko lamang ay ligtas ka, makakatulog ka ng tahimik at sapat.

Sa iyong paglaki, madami ka nang makakasalamuha, makikita, maririnig, malalaman.
Tangi ko lamang dasal, gabayan ka ng Diyos araw-araw, ika’y ingatan at huwag kang masaktan
Hindi mo man nais na nandiyan ako lagi sa iyong tabi sapagkat sabi mo ay MALAKI KA NA
Dala-dala mo ang puso ko, ang pag-aalala sa tuwing aalis ka, lalabas, kasama ang iba.

Sa bawat dagok na darating sa iyong buhay, bukod sa iyo, ako ang mas masasaktan
Sapagkat ikaw ay galing sa akin, laman ng aking laman, nabuo ka sa aking pagmamahal
Sa bawat agos ng luha sa iyong malamlam na mata ay parang tinatarakan ang puso ko
Hindi ko kayang makita na ikaw na iningatan ko ay paiiyakin lamang ng iba.

Ang pag-aaral mo ay igagapang ko. Maghirap man ako ay magtatapos ka sa kolehiyo.
Lahat ng pinagpapaguran ko ay para sa iyo, para sa kinabukasan mo.
Nais kong bago ako lumisan sa mundong ito, mapanatag ang loob ko
Na ang anak na iiwan ko, makakatayo sa sariling paa, may mapapatunayan sa tao.


Hindi mo man sabihin palagi na mahal mo ako, sapat ng minsan ay inaakap mo ako
Hindi mo man maalala ang regalo ko sa kaarawan ko, sapat ng sa aking batiin mo ako.
Hindi mo man ako alagaan sa panahon na ako ay may karamdaman, sapat ng bilhan ako ng gamot.
Hindi mo man ako tulungan sa gawaing bahay, sapat ng makita kitang huwag napapagod.

Huwag nating isantabi lamang ang ating INA.
Iba ang papel na ginagampanan niya sa buhay natin
Magagalit ang mundo, ang lahat ng tao sa ginawa mo
ANG INA ang matitirang kakampi mo, nandiyan sa tabi mo.

Habang nandiyan, habang nabubuhay pa, iparadam mo sa kanya
Mahalin mo siya at magpasalamat ka
Kung hindi ka niya inaruga at iningatan
Makikita mo ba ngayon ang mundong iyong ginagalawan?

Ganyan ang pagmamahal ng isang ina..
Wag kang maging bulag, pipi, at bingi sa paghihirap nya.
Balang araw kukunin siya ng Diyos at ilalayo sa iyo
Tanong: HANDA KA BANG WALA SIYA SA PILING MO?

Ako ay isang Ina..
Pumanaw naman na ang aking INA.
Hindi man sabihin, ang pagmamahal ko sa aking mga anak
Isang patunay na naging mabuti siyang Ina at napakagandang halimbawa.

Para sa iyo ito Nanay, Gng. TERESITA DALERE-MANABAT.
Isang mabait at matiising asawa, isang masipag at dedikadong guro,
Higit sa lahat
Isang napakabuting Ina...

SUNDIN MO ANG PUSO MO

Hindi isang biro ang maiwan, mang-iwan, iwanan
Ganun din ang lumisan, paglisan, at nilisan.
May dalang sakit ang paghihiwalay, may pilat na maiiwan
Subalit, hindi man natin ninais, ito ay magaganap, ginaganap, o naganap.

Sa loob ng mahabang taon ng pagsasama, sa lungkot man o ligaya
Nandiyan ang bawat isa, umaalalay, nagtutulungan, kaagapay.
Datapuwat may panahon ding nalilimutang magkaibigan, bagkus nagiging magka-away
Subalit ito’y panandalian lamang, muling mangingibabaw, pagmamahal sa bawat isa.

Minsan, gustuhin mo mang lumisan, may mga bagay na tinitignan
Mahirap iwanan ang samahan, masakit isipin hindi ka na kasama sa halakhakan.
Mga dalahin at dagok sa buhay na minsa’y tayo ay ginugupo, nilulugmok
Napapawi ang bigat sapayo ng kaibigan na mahal kang lubos.

Ngunit, minsan kahipat ayaw mo mang iwan ang mga kaibigan, ninanais mo ding lumisan
Maghahanap ng panibagong pakikipagsapalaran
Kapag nararamdaman nang hubad ang puso sa kasabikan
Mahirap dayain ang kalooban, sapagkat hindi nababayadan ang kaligahayan.

Sa panahon ng pag-iisip, pagmumuni-muni, at paninimbang
Ano nga ba ang dapat mangibabaw?
Iisipin mo pa ba ang mga bagay na iyong maiiwan,
O mas iisipin mo, na sa iyong paghahanap ng kapalaran eh ano naman ang iyong daratnan.

Sa ngayon na kayraming walang pinagkakakitaan, hindi ka ba magiging praktikal?
Oportunidad na yan, bakit mo iiwan at aalisan?
Salapi nga ba, mas mataas na bayaran o personal ang iyong dahilan?
O prinsipyo na hindi kayang tumabasan ng ano mang halaga at anumang katwiran?

May mga taong ang nais ay pumuna ng mali ng iba
Hindi muna tignan dumi sa kanilang mukha at ang mga muta sa kanilang mata.
Ika nga eh, sino mang walang kasalanan ay siyang unang bumato
Ngayon kaibigan, adobe ba ang dala mo?

Tutuo nga din na sa dinami dami ng ginawa mong tama
Pag nagkamali, matatanggap mo’y sandamukal na alipusta.
Kapag ikaw naman ay namumunga sa ganda ng iyong ginagawa
Pipilitin kang ibagsak, hihilahin ka pababa.

Tao lamang daw sila, yan ang kanilang rason
Tao din naman ako, yan naman ang aking tugon.
Hindi ba’t kapag maayos ang iyong nakikita, purihin at batiin naman ang iyong kasama
Huwag gawan ng kwento, hanapan ng kahinaan, at siraan sa tao.

Matuwa ka naman sa mga taong kaakibat mo sa pagtratrabaho
Dahil kasama sila sa bumubuo ng isang establisyimento.
Adhikain mo sa kumpanya, ganun din naman sila
Gusto mo nga lang, walang ibang magaling kundi ikaw na mag-isa.

Iba-iba ang kwento ng tao, may nakakatuwa, may nakakatawa.
Meron din namang nakakainis, nakakauyam, at nakakasawa.
Ito ang buhay, laging may mga panira, sinisira, nasira
Kaya naman may mga taong aalis, umaalis, at umalis na.

Sa bawat desisyon, laging may apektado
Natural, hindi naman lahat binibigay sa tao.
Sa pagpili mo, meron kang maisasakripisyo,
Ang tanong, handa ka ba dito?

Sa bandang huli mahal kong kaibigan
Sarili mo pa din dapat mong pakinggan.
Marami kang payong maririnig, malalaman
Subalit ang maghahari pa din sarili mong kagustuhan.

Kagustuhang binase sa mga nakikita at nagaganap
Sa mga nararamdaman, bulungan, at usapan.
Huwag mong hayaang madiktahan ng iba,
Sa ganitong panahon, dapat PUSO MO ang manguna.

Humayo ka kaibigan,tahakin ang iyong bagong kalaparan
Ipapanalangin kong mahanap mo tagumpay at kapayapaan.
Sa iyong pag-alis, malulungkot ako,
sapagkat bahagi ng puso ko ay dala-dala mo.

Subalit, huwag kang mag-alala kaibigan ko.
Ipinapangako ko,
Magkikita pa din tayo.
Balang araw, susundin ko din ang PUSO ko...